Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne również nowe będące połączeniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i początkowi w część szczytów guzków stawowych. W fazie początkowej stanowi on wymieszany z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w dowolnym ze stawów robią się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, czyli tej, w jaką przesuwa się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zbyt w treści pionowej, wspólny z kierunkiem ruchu żuchwy. Gdy się uważa, w sporcie tym bierze udział krążek stawowy, a to rozgrywa się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy stawia się z dolu żuchwy w stylu guzka stawowego, wykonując równocześnie ruch i ruch ku dołowi i przodowi.
Przy wszystkich ruchach żuchwy dużą rolę odgrywa krążek stawowy i stopień jego ruchomości, co powiązane jest z formą krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie ponoszą w czynności stawów, są w szerokiej liczbie powiązane z nieprawidłową formą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych stanowią zjednoczenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i uchronienie się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy stanowi gigantyczne znaczenie w protetycznym leczeniu pacjentów. W wypadkach choroby układu stomatognatycznego, jak należy ustalać zwarcie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i związane spośród obecnym przewidywane usytuowanie pozostałych czynników stawów skroniowo-żuchwowych jest ważny nacisk na uzyskanie dobrych efektów leczenia. Przydatne są w takich sytuacjach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w układzie do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w sądu do szczęki - zarówno w ciągu spoczynku, kiedy również czynności - ma poważne znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w wypadkach braków częściowych i dużą ich naprawę w brakach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w układzie do szczęki podejmuje się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na istotne i pośrednie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu również na brzegi. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z racjonalnego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na przenoszące się w toku kontaktów powierzchni zębów górnych z dolnymi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których składają kontakty zębów przeciwstawnych, nazywane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą podejmować się w miejscu żuchwy zwanym centralnym, skoro jej sposób wydobywa się w formy strzałkowej czy w położeniach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Daje się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W daniu centralnego zwarcia odznacza się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - prawną oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne uzyskuje się położenie spoczynkowe, w którym żuchwa uważa się przez największy termin także z jakiego podnoszą się jej ruchy. Istnieje toż położenie, które przyjmuje żuchwa bez udziału naszej myśli. W miejscu spoczynkowym żuchwa jest właściwie przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi występuje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej decyduje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w skalach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość mieści się w obrębie 2-4 mm. Uważa się, iż w miejscu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół własnej podstawie w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące dostają się więc w bycie równowagi, i w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne związane są z ich elastycznością. Elastyczność mięśni posiadających swoje przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Panuje w ostatni rozwiązanie stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych jeszcze do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) przeprowadzone na świeżych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych jest w kształcie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków więcej kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie zachodzi w strefy Dondersa, która zajmuje obszar w jamie ustnej ograniczony z przodu zamkniętymi wargami, a od tyłu kontaktem języka z podniebieniem miękkim również osiąga szacunek na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w granicach 5-9,7 mm Hg dodatkowo stanowi największe bezpośrednio po połykaniu, jak może wykonywać wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, idąc na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cenie około 300 g, która wychodzi się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Uznaje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Podstawowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony pochodzące z założenia ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za czynną regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze centrów obwodowych i ważnych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który jest przeniesiony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to interesuje za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na ulicy łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w jądrze nerwu V. Powody te wracają następnie do mięśnia skroniowego, czyniąc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy stanowi w spoczynku. Analogiczny cykl przechodzi w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej poleca się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane również bardziej oddziałują na danie żuchwy.